کد مطلب:321183 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:264

توبه نامه باب
فداك روحی الحمد لله كما هو اهله و مستحقه كه ظهورات فضل خود رحمت خود را در هر حال بر كافه عباد خود شامل گردانید و بحمدالله ثم حمد الله كه مثل آن حضرت را مشمول
رحمت خود فرمود كه به ظهور عطوفتش عفو از بندگان و توجه به مجرمان و ترحم به یاغیان فرمود. شهد الله من عنده كه این بنده ضعیف را قصدی نیست كه خلاف رضای خداوند عالم و اهل ولایت باشد اگر چه بنفسه وجودم ذنب صرف است و قلبم موفق به توحید خداوند جل ذكره و نبوت رسول او ولایت اهل ولایت اوست و لسانم مقر بر كل ما نزل من عندالله است و امید رحمت او را دارم و مطلقا خلاف رضای حق را نخواسته ام و اگر كلماتی كه خلاف رضای او بوده و از قلم جاری شده غرضم عصیان نبود و در هر حال مستغفر و تائبم حضرت او را و این بنده را نطق الهی نیست كه منوط به ادعائی باشد و استغفرالله ربی و اتوب الیه و بعض مناجات و كلمات كه از لسان جاری شده دلیلش بر هیچ امری نیست مدعی نیات خاصه حضرت حجت الله (علیه السلام) را مخصوصا «ادعای مبطل و این بنده را چنین ادعائی نبوده و نه ادعائی دیگری مستدعی از الطاف حضرت شاهنشاهی و آن حضرت چنان است كه این دعا را به الطاف و عنایات بساط داقت خود سرافرازم فرمائید و السلام.